يك دنيا پر از بغضهاي نشكسته

دلم به وسعت يك آسمان تيره غمگين است

صدايي نيست ، دلم گرفته...

با تمام وجود تو را ميخوانم.

از تو چيزي نمي خواهم جز مهربانيت را ...

جز نگاه آرامت را ...

چشم هايم را ميبندم تا شايد بتوانم تصويرت را بر روي پلكهاي بسته ام حك كنم،

اما باز ... جاي تو خالي است.

شايد اگر جاي تو بودم طاقت ديدن چشمهاي خسته و خيست را نداشتم.

شايد اگر جاي تو بودم بلور بغضم را با تلنگري آسان مي شكستم تا بداني... تا بداني چقدر دوستت دارم...

روزي صد بار خداحافظي كردم

ولي افسوس...

افسوس معني خداحافظي را زماني فهميدم كه تو را به خدا سپردم...